بدون شک یکی از مهمترین بخش‌های نظام علم و فناوری در هر کشوری، دانشگاههای آن کشور می‌باشد و طبعا کارآمدی ساختار دانشگاه‌ها، ارتباط مستقیم و تنگاتنگی با تحقق اهداف نظام علم و فناوری‌هر کشوری دارد.در دانشگاه نیز جهت دهی فعالیت های پژوهشی دانشگاه بر اساس روندی است که توسط اساتید دانشگاه دنبال می شود به نحوی که دانشجویان دانشگاه‌ها، عمدتا بر روی موضوعی پژوهش انجام خواهند داد که مدنظر اساتید دانشگاه می باشد. این مساله سبب شده است تا سیاستگذاران علم و فناوری به دنبال این باشند که به نحوی فعالیت اساتید دانشگاههای کشور را جهت دهی کرده و این فعالیت ها را در راستای اهداف نظام علم و فناوری کشور قرار دهند. آیین‌نامه‌های ارتقای مرتبه اعضای هیأت علمی یکی از مهمترین ابزارهای تحقق چنین هدفی است چراکه بسیاری از شئون اساتید دانشگاه اعم از اعتبار علمی- پژوهشی استاد و امکانات مالی و پژوهشی تخصیص یافته به وی به نوعی با رتبه علمی وی در دانشگاه گره خورده است.
در این گزارش تحلیلی ابتدا مروری بر برخی آسیب‌ها و ایرادهای کلی این آیین‌نامه انجام شده است. سپس برخی از آسیب‌های ویرایش‌های اخیر این آیین‌نامه با نگاهی مقایسه‌ای بررسی شده است. در فصل آخر نیز مبتنی بر آسیب‌های احصا شده، پیشنهاداتی برای اصلاح این آیین‌نامه آورده شده است.
خلاصه مدیریتی این گزارش تحلیلی را در اینجا مشاهده کنید.
