“كشورهاي در حال توسعه بايد اين مسئله را به عنوان يك حقيقت مسلم بپذيرند كه تنها راه ممكن براي كوتاه كردن زمان صنعتي شدن، وارد كردن تكنولوژي خارجي و بعد جذب و پذيرش فوري آن است. يعني فرمول توسعه صنعتي در يك كشور ظاهراً بايد اين الگوي ساده را دنبال كند: وارد كردن تكنولوژي پيشرفته كه به محلي كردن توليدات، يعني توليد فرآورده‌هايي با توجه به خصوصيات محلي و خودكفايي تكنولوژيكي منجر شود. در اين روند پياپي مهمترين مرحله، دومين گام، يعني جذب و پذيرش اين تكنولوژي وارداتي مي‌باشد.”
ساپچوي در ادامه, نمونه‌اي جالب توجه از انتقال موفقيت‌آميز تكنولوژي در ژاپن ارائه مي‌كند:
“در سال 1974 توري Toray (كمپاني تويوريون) با معادل 4/1 ميليارد دلار فروش ناخالص, بزرگترين توليدكننده فيبر در ژاپن بود. استراتژي آنها وارد كردن تكنولوژي جديد و تجاري كردن آن قبل از ديگر توليدكننده‌هاي فيبر در ژاپن بود. درواقع، توري از 1930 خود را براي اين كار آماده كرده بود. آنها تحقيقات وسيعي درزمينه مواد پليمري انجام داده بودند. مثلاً اين كار به كشف ماده‌اي شبيه نايلون اما با خصوصيات بسيار برتري انجاميد. بنابراين وقتي تكنولوژي وارد شد, زمينه جذب و پذيرش آن نيز از قبل آماده بود. بهبود كيفيت توليدات نيز در مدتي بسيار كوتاه عملي بود.
نتيجه‌گيــري :
واردكردن سريع يك تكنولوژي خاص، همراه با جذب مؤثر آن، از تلاش براي ايجاد تكنولوژي اصيل و خودساخته داخلي از طريق تحقيقات و توسعه مستقل و غيروابسته، بسيار به صرفه‌تر است. به عبارت ديگر، كشورهاي در حال توسعه بايد براي تعيين سياستها و استراتژيهاي توسعه اقتصادي خود, بر انتخاب دقيق و به موقع تكنولوژي مناسب وارداتي و پذيرش و اصلاح آن با توجه به شرايط و نيازهاي كشور تأكيد كنند.
تحليلهاي مرتبط از هيونگ ساپچوي
