براي كشورهاي در حال توسعه به دليل محدوديت زمان، منابع طبيعي و نيروي انساني، نكتة مهم در انتقال تكنولوژي، گزينش تكنولوژي‌هايي خاص به قصد انتقال است. اين امر وقتي شدني است كه تحقيق و توسعه در داخل كشور فعال باشد و گزينش بر اساس ارزيابي و بر آورد از سوي آگاهان تكنولوژي انجام گيرد. نكتة ديگر اينكه جريان اطلاعات به هيچ وجه خودبخود نيست و اين امر تنها با پرسش‌هاي مناسب مي‌تواند انجام گيرد.
براي نتيجه‌گيري مؤثر از انتقال تكنولوژي، انباشت كافي اطلاعات فني و قابليت گزينش تكنولوژي خاص مهم است. دولت بايد با ايجاد نظام كنترل بر تكنولوژي وارداتي هر نوع در خواست تكنولوژي وارداتي را منوط به بررسي دقيق و موافقت قبلي خود نمايد. بايد معيارهايي مورد قبول, نظير تأثير بر صادرات يا استفاده از منابع محلي مبناي پذيرش و موافقت دولت قرار گيرد.
اما در عمل دولت و وزارتخانه‌هايش به دليل نداشتن قابليت رويارويي با دگرگوني‌هاي سريع در مورد تقاضاي تكنولوژي، با مشكلاتي در اين زمينه روبرو خواهند بود.
از اين رو وزارتخانه بايد از طريق مؤسسة تحقيق و توسعة واسطه‌اي درباره مناسب بودن يا نبودن تكنولوژي (كه قرار است از خارج وارد شود) تصميم بگيرد.
بر اين اساس بايد مركز انتقال تكنولوژي مجهز به بانك اطلاعات تكنولوژي در زير چتر سازمان تحقيقات صنعتي ايجاد شود. وظيفة مهم مركز انتقال تكنولوژي, تهية اطلاعات تكنولوژي مربوط به نيازهاي صنعتي و كمك به صنايع درگزينش مناسب و مورد اطمينان تكنولوژي است.
