اين سازماندهي دقيق، لازمة روبروشدن با مسايل پژوهشي زياد و كثرت اطلاعات ضروري در حل آنها است. در انطباق با دگرگونيهاي اخير در الگوي تحقيق‌وتوسعه، لازم است “نظام همكاري” مؤثر و كارآمدي توسعه يابد تا بتوان كارهاي مختلفي را كه در شاخه‌هاي گوناگون صورت مي‌گيرد يكپارچه ساخت.
“نظامهاي همكاري” در حوزه‌هاي مبادلة اطلاعات، تخصيص نيروهاي انساني و تقسيم امكانات پژوهشي اهميت دارند. تمركز منابع در يك محل به منظور اجراي پروژه‌هايي كه ميان‌رشته‌اي بوده و از منابع گوناگون انساني و تجهيزات سرمايه‌اي تغذيه مي‌شوند بسيار مفيد است. اين مؤسسهها در مكاني واحد مي‌توانند از نظر دانش و تخصص مكمل هم باشند. از فوايد ديگر اين “تمركز” مي‌توان موارد زير را نام برد: افزايش رقابت ميان اعضاي مؤسسه‌هاي گوناگون محلي، جلوگيري از ركود و جمود فكري، استفاده از امكانات مشترك پژوهشي كه معمولا بسيار گران‌قيمت هستند, به حداقل رساندن دوباره‌كاريها در تحقيق‌وتوسعه از طريق تماسهاي مكرر و مبادلة انديشه در ميان پژوهشگران مؤسسهها.
ساپچوي در كتاب “توسعة تكنولوژي در كشورهاي در حال رشد”, پس از تبيين فلسفة ايجاد پاركها و شهركهاي علمي-تكنولوژيك, به تجارب كره در اين رابطه اشاره مي‌كند. از يك طرف سياستگذاران كره با اين واقعيت روبرو بودند كه 5 برابر شدن صادرات ژاپن (از 2 ميليارد دلار در سال 1955 به 10 ميليارد دلار در سال 1977)، مرهون 10 برابر شدن هزينه‌‌هاي ملي تحقيق‌وتوسعه آن بوده است و از طرف ديگر در دهة 1970 احساس نياز كرده بودند كه مؤسسات پژوهشي و تحقيقاتي تازه تأسيس را از پايتخت شلوغ و پرهياهوي كره (سئول) به مناطق خلوت‌تر كوچ دهند. بدين ترتيب شهركهاي علمي و تكنولوژيكي كره يكي پس از ديگري ايجاد شدند كه شهرك دايدوك (Daeduk) اولين آنها است و ساپچوي گزارشي مفصل در مورد ايجاد آن ارائه كرده است. ساپچوي ضمنا به معرفي شهركهاي تسوكوبا (Tsukuba) ژاپن، پارك مثلث پژوهشي كاروليناي شمالي كانادا، شهرك علمي نووسيبيرسك (Novosibirsk) روسيه و پارك علمي رهووت (Rehovot) اسرائيل كه در طراحي شهركهاي كره از آنها الهام گرفته شده است پرداخته است
