• قبلاً وزارتخانه‌ها و سازمان‌های مختلف، نسبت به تدوین استراتژی توسعه بیوتکنولوژی به صورت بخشی و درون وزارتخانه‌ای اقدام می‌نمودند (هرچند این استراتژی‌ها نیز غالباً یا اجرا نمی‌شدند و یا به صورت ناقص اجرا می‌شدند). ماهیت بین‌رشته‌ای بیوتکنولوژی بعضاً سبب تداخل اهداف و فعالیت‌ها در وزارتخانه‌های مختلف می‌شد و مشکلاتی از این حیث به‌وجود می‌آمد.
• سرانجام حدود دو دهه پس از آغاز فعالیت کشور در عرصه این تکنولوژی، ضرورت تدوین استراتژی ملی بیوتکنولوژی در کشور درک شد و در سال ۱۳۷۹، بنابر دستور رییس جمهور کمیته‌ای با عنوان “کمیته ملی زیست‌فناوری” در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تشکیل شد و با اختصاص بودجه مناسبی، کمیته مذکور مسئول تدوین استراتژی ملی بیوتکنولوژی گردید.
• پس از آن حدود سه سال طول کشید تا در شهریورماه ۱۳۸۲ سندی با عنوان “استراتژی ملی بیوتکنولوژی” (ایران سبز) به هیات دولت ارایه شد، اما به دلیل وجود نواقصی در آن، با نظر هیأت دولت و شخص رییس جمهور، قرار بر این شد تا در یک فرصت یک ماهه و با حضور نمایندگان دستگاه‌های ذینفع، این سند مورد بازنگری قرار گرفته و مجدداً به هیأت دولت ارایه گردد.
• نسخه بازنویسی شده، هشت ماه بعد یعنی در اردیبهشت ماه ۱۳۸۳ به تصویب هیات محترم دولت رسید.
• به این زمان، ۱۴ ماه دیگر هم اضافه شد؛ چون اولین جلسه شورای راهبردی بیوتکنولوژی که در سند ملی بر تشکیل آن تاکید شده بود، بالاخره در تیرماه سال ۱۳۸۴ برگزار شد.
• البته استراتژی ملی بیوتکنولوژی هنوز هم دارای نقاط ضعفی است که روند اجرای آن را با مشکلاتی همراه خواهد ساخت. در این گزارش به بحث در مورد اهم این نقط ضعف پرداخته شده است.
